Hoewel dit misschien klinkt alsof je een robot bent, is dat niet wat er mee bedoelt wordt. Oh ja en trouwens: Hoi! Lang niet gezien ;). De afgelopen weken waren bijzonder druk en overall bijzonder te noemen trouwens. Een periode waarin we bewust afstand van elkaar moeten houden, in plaats van elkaar opzoeken en daar steun uit kunnen halen. Juist daarom is het belangrijk om te begrijpen dat je lichaam en geest samenwerken.
Je herkent het vast wel: Je hebt hard gewerkt en komt thuis met hoofdpijn. Of je bent ergens zenuwachtig voor en je bent misselijk van de spanning. Je weet het al in je hoofd en daarbij voel je het ook nog eens in je lijf. Maar veel vaker begint het andersom en ik zie om me heen dat mensen die signalen niet oppikken, of liever negeren. En dat kan grote gevolgen hebben.
Wanneer je langere perioden van druk ervaart reageert je lichaam hierop. Omdat de situatie niet spannend genoeg is om heel even hele erge buik- of hoofdpijn te krijgen, is het een lichte, nauwelijks merkbare pijn. Vaak voel je je vermoeid, onrustig, merk je dat je meer dan normaal zit te wiebelen of te frunniken. Als we ons hiervan bewust zouden zijn en onszelf de vraag stellen: Ik merk dat ik ……. (vul in wat van toepassing is) wat zou er aa de hand kunnen zijn?
Vaak zie ik dat mensen zichzelf deze vraag niet stellen. En na verloop van tijd komen er klachten: Ik ben moe, ik kan me niet concentreren, ik heb nergens meer zin in, ik heb constant hoofdpijn etc. Hele vervelende klachten, waar in veel gevallen gezocht wordt naar afleiding in plaats van een oplossing. Mensen nemen pijnstilling in of gaan dingen doen die ze leuk vinden (in ieder geval normaal gesproken leuk zouden vinden).
Door er omheen te bewegen in plaats van de oorzaak te zoeken, wordt het opnieuw erger. Met uiteindelijk overspannenheid of burn-out tot gevolg. Wat in het begin een relatief kleine oorzaak was (het liep thuis niet zo lekker, op het werk gingen je prestaties achteruit, een van je kinderen was ziek), werd uiteindelijk een heel scala aan problemen die ook nog eens met elkaar verwikkeld zijn geraakt. Daarmee is het oplossen ervan ineens een puzzel geworden, waarvan je eerst moet achterhalen wat de puzzelstukjes eigenlijk zijn.
Wanneer je ‘leuke dingen’ gaat doen in deze fase zul je merken dat je er eigenlijk geen zin in hebt. Je bent te moe om op te staan, maar gaat toch hardlopen omdat dit vaak leuk was. Het punt is dat dit in de eerste instantie lijkt te werken. Doordat je een boost krijgt, voel je je even wat beter. Maar in feite begon je al met te weinig energie aan je training en heb je nog meer energie ingeleverd, wat uiteindelijk resulteert in een negatief uitslaande balans. Wellicht ken je verhalen van mensen die letterlijk vastliepen of omvielen? Dat dus.
Het is dus heel zinvol om dagelijks even stil te staan bij je eigenaardigheden. Anders gezegd: bij je eigen aardigheden. Want er is niets mis met lichte buikpijn, extra wiebelen met je voeten of in gesprekken vaker je armen over elkaar slaan. Het zijn slechts tekenen dat er ergens een proces is wat je aandacht nodig heeft. En vaak is het dan al snel duidelijk wat de oorzaak is en wat de oplossing.
Wanneer je merkt dat je er zelf niet uit komt is het handig om er eens met iemand over te sparren. Wil je meer informatie over hoe ik het zou aanpakken? Maak dan hier een afspraak.
Liefs,
Marjolein