Zondagavond, we hebben de planning voor de komende week besproken, het huishouden is gedaan en terwijl de granola in de pan bakt, schiet mij ineens een gesprek van vanmorgen te binnen. Het ging, ongeveer, als volgt:
Lief: Wat zit er in dat flesje met plantenvoeding eigenlijk?
Ik: Uhm plantenvoeding, hoezo?
L: Dus daar zit verder niet iets giftigs in ofzo?
Ik: Nee, niet dat ik weet. Maar wat is ermee?
L: Hij lag namelijk in het kastje …
(abrupte onderbreking)
Ik: Hoezo, hij lag in het kastje? Hij kan daar gewoon staan.
L: Nou niet op die plek blijkbaar, want hij lag dus en hij kan er niet staan. Maar in ieder geval (…)
Ik: Nee, hij moet daar gewoon kunnen staan. Waarom stond hij daar niet?
L: Dat weet ik niet, maar in ieder geval hij lag dus. En toen is hij gaan lekken in het kastje.
…
…
Ik: Ah, oke. Dat is niet erg denk ik. Er zit niets giftigs in. Alleen plantenvoeding.
L: Oké, dat is mooi :).
Buiten de omweg die we maken in dit gesprek, bedacht ik me tijdens het bakken dat ik hier iets doe wat ik wel vaker doe. Namelijk: Zorgen dat de aandacht van de vraag: ‘Wie heeft dat flesje daar neergelegd’ afgeleid wordt.
Een oud mechanisme, dat in veel eerdere relaties/situaties bijzonder waardevol kon zijn. Want over dit soort (totaal niet belangrijke) kwesties konden kleine of soms zelfs serieuze ruzies ontstaan. Met als gevolg dat ik heb geleerd dat het beter is om de schuldvraag te omzeilen met een scala aan irrelevante vragen.
Heel helpend dus in voorgaande situaties, ik denk dat het in 50% van de gevallen heeft geleid tot een afleiding en dus niet tot een ruzie kwam. Maar het is niet langer nodig. Dat dit het geval is, wil echter niet zeggen dat ik het niet meer doe. Zie ook het voorgaande voorbeeld.
Voordat je echter zover bent dat je tot het inzicht komt dát je het doet, vervolgens snapt waaróm je het doet, de conclusie trekt dat je dit niet meer wilt doen en uiteindelijk anders handelt in soortgelijke situaties… Pffff dat heeft even tijd nodig.
Dergelijke manieren van handelen noemen we ‘coping mechanismen’. Er is veel over geschreven, dus over de inhoud van wat het is wil ik hier niet te lang over praten. Het komt er op neer dat je iets hebt geleerd, wat heel handig was. Maar nu niet meer en daar wil je (liefdevol) afscheid van nemen. Als je het interessant vindt, zeker de moeite waar om eens op te zoeken.
Vaak gaan mensen op zoek naar hulp als ze de eerste, zeer belangrijke stap, al hebben genomen. Namelijk: Inzien dat ze iets doen wat eigenlijk niet meer past. En vaak weten ze niet waarom. Bijvoorbeeld: Je maakt ruzie om kleine dingen, je trekt je iets aan van iets wat gezegd wordt maar eigenlijk weet je niet waarom, of je loopt vast in bepaalde gesprekken.
Realiseer je goed dat je dan als een hele hoop werk hebt verricht. Want het inzicht dat je iets doet of dat er iets gebeurt wat niet meer bij je past, dáar gaat het meeste werk in zitten. Doordat je dat hebt gedaan kun je pas weer verder. En dat je daar hulp bij zoekt is dus helemaal niet gek.
Vaak doen we dit soort dingen al zo lang, dat we niet weten hoe het anders kan. En dat is precies waar die hulp, wat dat dan ook is, je bij kan helpen. Het zoeken naar andere manieren die bij jou passen. En ook dat is belangrijk. Zoek dus hulp bij iemand die luistert en kijkt naar mogelijkheden die bij jou passen. En oefen dit ook! Want iets nieuws leren heeft tijd en oefening nodig.
Wanneer je ergens tegenaan loopt, je het gemerkt dat je dingen doet die niet meer bij je passen. En je bent klaar voor hulp, waarbij praktische oplossingen en humor centraal staan? Klik dan hier om een afspraak te maken. Of stuur me een mail.
Liefs,
Marjolein